Een kleine beurs hoeft niet per definitie te betekenen dat je niet kunt sporten. Of dat je je niet kunt inzetten als vrijwilliger. Marlon de Souza hoefde niet lang na denken over de vraag of hij weer aan de slag wilde als scheidsrechter. Het mes snijdt aan twee kanten, vindt Marlon. ‘Ik doe iets voor de club en de club haalt mij uit mijn isolement in het weekend.’
‘Ze zagen dat ik het, met een kleine duwtje in de juiste richting, wel zou gaan redden. Ik kreeg een eigen kamer, drie keer per dag te eten en betaalde netjes mijn eigen bijdrage’ vertelt Marlon. Een jobcoach bezorgde hem uiteindelijk een baan bij een verhuizer en zo kon Marlon alles weer een beetje op de rit krijgen.
Sinds juni 2017 werkt Marlon bij Dupont. Daar raakte hij met een collega – teammanager bij het tweede team van DFC – in gesprek over voetbal. ‘Hij was zelf ook scheidsrechter geweest en vertelde dat ze nog wel een scheidsrechter konden gebruiken. Geef me maar op, zei ik meteen enthousiast.‘
‘Ik fluit nu sinds oktober 2017 elke zaterdag bij DFC. Ik begon eerst met één wedstrijd, nu doe ik er steeds twee. Zo heb ik wat omhanden op zaterdag en zit ik in het weekend niet alleen maar thuis. Ik ben toch weer bezig met iets wat ik altijd leuk gevonden heb en het houdt me jong. Het betekent ook veel voor mij dat ik in het weekend weer iets te doen heb.’
Het draait uiteindelijk allemaal om sport: ‘Ik ben lekker bezig en het houdt me jong! Ik ben 55 jaar en sinds ik weer fluit voel ik me 10, 15 jaar jonger. Je bent met z’n allen actief. 22 jongens of meisjes rennend over het veld en ik sjok er een beetje achteraan’, lacht Marlon. ‘Ik kan de jeugd wat leren en zij mij trouwens ook.’
Gesloten voor reacties