IN MEMORIAM (1): Arie de biechtvader – Arie de clubvader

Altijd stond hij klaar ten faveure van de club. Nu is hij niet meer onder ons en dat voelt als een enorm gemis. Nooit zal de typisch zaterdagse sfeer in de bestuurskamer meer hetzelfde zijn. Alsof een voetbalveld de middenstip kwijt is geraakt.

 

De vanmorgen op veel te jonge leeftijd aan een zwaar hartinfarct overleden wedstrijdsecretaris Arie Hoornweg leerde ik zeven jaar geleden kennen bij DFC. Arie als geroutineerd wedstrijdsecretaris die het wel een wee van vrijwel alle teams bijhield, leiders en spelers kende. Bij Arie konden ze relativerend uithuilen als tegen een vaak onverdiende nederlaag was opgelopen. Bij Arie kregen ze een compliment bij een goed resultaat. Arie als biechtvader, Arie als stimulerende meelevende clubvader.

 

Zeven jaar geleden stond DFC voor een turbulente periode vol veranderingen. De website van DFC stond toen in de kinderschoenen. Arie werkte mee aan het moderniseren van de site en dus de club. Mede door zijn inspanning groeide de site uit tot belangrijk bind- en communicatiemiddel binnen DFC. De veel gelezen, onmisbare rubrieken Programma en Uitslagen koesterde hij met een imponerende nauwgezetheid – uiterlijk onaangeroerd door allerlei klein gezeur.

 

Arie organiseerde in de begintijd ook de papieren weekbrief, toen nog hét communicatiemiddel. Arie stond op maandagochtend in het clubgebouw als een veldheer klaar om de verzending van het Clubnieuws te regelen. Arie vormde de belangrijke schakel tussen club en KNVB. Zonder uiterlijk morren diende hij soms ondankbare verzoeken om uitstel e.d. namens DFC-elftallen in bij de bond. Arie kreeg in ´Breda´  veel, heel veel voor mekaar.

 

Op de vroege zaterdagochtend hing Arie op de accommodatie de clubvlag uit als teken dat er geen afgelastingen waren. Een gezien zijn leeftijd even hachelijke als dappere onderneming. Arie belde op die wedstrijddagen ook de ruststanden en uitslagen van de competitietegenstanders van DFC 1 en 2 bijeen. Arie als communicatief wonder.

Hij schuwde evenmin zich ingewijd te maken in de nieuwste technologieën. Zoals het digitale wedstrijdformulier, het per computer naar de bond verzenden van uitslagen. Nooit hoorde je hem echt klagen als de internetsnelheid tegenviel of door omstandigheden tot nul was gereduceerd.

 

Soms had ik enorm te doen met Arie. Met name op de momenten  dat zijn vakkennis en belang voor de club wel heel makkelijk en niet altijd moreel zuiver werden weggepoetst. In zijn verweer liet hij zich nooit gaan. Later uitte hij zijn onvrede dan bij mij. Ook Arie had een uitlaatklep binnen de club nodig en verdiende die. Het gaf me allemaal een geweldig beeld van het werk van een wedstrijdsecretaris: vooral bemind en bewonderd, maar ook vaak door derden gebruikt als pleister op frustraties.